Kto komponuje w 2022 roku? Prawie 20 lat po opublikowaniu #3 magazynu „Glissando”, po raz drugi zastanawiamy się nad użyciem pojęcia „pokolenie” wobec grupy najmłodszych (urodzonych pod koniec lat 80. i w latach 90.) kompozytorów_ek. Jako cezurę generacyjną nie bez powodu przyjmujemy okolice polskiej transformacji ustrojowej – przekształcenia systemu politycznego, zmiany gospodarcze, klimatyczne i instytucjonalne, a także rosnący wpływ kultury cyfrowej na społeczeństwo traktujemy jako punkt wyjścia do charakterystyki ich twórczości.
Także w programach polskich festiwali muzycznych utwory kompozytorek_ów najmłodszych przykuwają uwagę jako najbardziej aktualne, rezonujące z nagłówkami i obrazami serwowanymi przez media. Dzieło muzyczne w tym kontekście jest przedmiotem wykraczającej poza świat sztuki dyskusji, a w starciu argumentów wypowiedź artystki_y stawia się jako jedną z hipotez w sporze o realny kształt rzeczywistości. Jak bardzo aktualne staje się czynne działanie społeczne muzyki współczesnej?
Numeru tym razem nie dzielimy na działy, znalazły się w nim jednak dwa typy tekstów: teoretyczne, pisane przez krytyczki_ków muzyczne_ych oraz 16 wizytówek kompozytorskicb. W ramach tych drugich kompozytorki_rzy mogli opowiedzieć o sobie w dowolnej formie – graficznej, zdjęć, kolaży, fragmentów partytur czy samego tekstu. Opowiadają o tym, jak tworzą i gdzie, co ich stwarzało, kim są dziś i kim były_li kiedyś. Udostępniają fotografie z prywatnego archiwum, snują wspomnienia albo zupełnie bez słów pokazują urywek swojego świata. Autorzy_ki części teoretycznej nakreślają za to obraz współczesnego środowiska kompozytorskiego i przyglądają mu się z bliska. Opowiadają o odpowiedziach pisarskich na przecinające się światy kryzysów i muzyki (Krzysztof Marciniak, Monika Żyła), o muzyce zaangażowanej (Jan Topolski, Marta Beszterda), o procesie tworzenia i nowych mediach (Maciej Michaluk, Monika Pasiecznik). Nie brakuje także rozważań o nauczaniu i poruszaniu się w artystycznym środowisku (Marta Konieczna, Nikodem Kluczyński), słuchaniu (Antoni Michnik) oraz o twórczości kompozytorskiej (Iga Batog, Julianna Siedler Smuga, Katarzyna Bartos).
Jako autorki_rzy postawiły_liśmy pytania otwarte, zarysowały_liśmy problemy, z jakimi się mierzą i drogi, którymi podążają wybrane twórczynie_cy. Nie próbujemy jeszcze definiować konkretnego kierunku artystycznego, a raczej rozpoczynamy otwartą dyskusję.
Także w programach polskich festiwali muzycznych utwory kompozytorek_ów najmłodszych przykuwają uwagę jako najbardziej aktualne, rezonujące z nagłówkami i obrazami serwowanymi przez media. Dzieło muzyczne w tym kontekście jest przedmiotem wykraczającej poza świat sztuki dyskusji, a w starciu argumentów wypowiedź artystki_y stawia się jako jedną z hipotez w sporze o realny kształt rzeczywistości. Jak bardzo aktualne staje się czynne działanie społeczne muzyki współczesnej?
Numeru tym razem nie dzielimy na działy, znalazły się w nim jednak dwa typy tekstów: teoretyczne, pisane przez krytyczki_ków muzyczne_ych oraz 16 wizytówek kompozytorskicb. W ramach tych drugich kompozytorki_rzy mogli opowiedzieć o sobie w dowolnej formie – graficznej, zdjęć, kolaży, fragmentów partytur czy samego tekstu. Opowiadają o tym, jak tworzą i gdzie, co ich stwarzało, kim są dziś i kim były_li kiedyś. Udostępniają fotografie z prywatnego archiwum, snują wspomnienia albo zupełnie bez słów pokazują urywek swojego świata. Autorzy_ki części teoretycznej nakreślają za to obraz współczesnego środowiska kompozytorskiego i przyglądają mu się z bliska. Opowiadają o odpowiedziach pisarskich na przecinające się światy kryzysów i muzyki (Krzysztof Marciniak, Monika Żyła), o muzyce zaangażowanej (Jan Topolski, Marta Beszterda), o procesie tworzenia i nowych mediach (Maciej Michaluk, Monika Pasiecznik). Nie brakuje także rozważań o nauczaniu i poruszaniu się w artystycznym środowisku (Marta Konieczna, Nikodem Kluczyński), słuchaniu (Antoni Michnik) oraz o twórczości kompozytorskiej (Iga Batog, Julianna Siedler Smuga, Katarzyna Bartos).
Jako autorki_rzy postawiły_liśmy pytania otwarte, zarysowały_liśmy problemy, z jakimi się mierzą i drogi, którymi podążają wybrane twórczynie_cy. Nie próbujemy jeszcze definiować konkretnego kierunku artystycznego, a raczej rozpoczynamy otwartą dyskusję.
