„GOSPODARKA WOJENNA – XX WIEK” – to tytuł najnowszego numeru specjalnego, wydanego wspólnie z Narodowym Bankiem Polskim.
Przyszli historycy będą opisywać XX stulecie jako epokę szybkiego rozwoju gospodarczego i technicznego oraz będącego ich efektem nieznanego dotąd dobrobytu. Jednocześnie jednak będą o nim pisać jako o wieku wielkich wojen. W tym ostatnim ujęciu nie będzie chodziło o skumulowaną długość konfliktów zbrojnych, lecz o ich niszczycielską siłę, nieznaną dotąd ludzkości. Globalny zasięg wojen XX stulecia i ogrom zaangażowanych w nie sił wymuszał podporządkowanie całych gospodarek największych potęg ekonomicznych świata. O ile koniec wojny w 1918 roku oznaczał szybką demobilizację i powrót do normalności, o tyle po 1945 roku co prawda nastąpiła demobilizacja, ale o powrocie do stanu sprzed wojny nie mogło być mowy. Najcelniej ujął to Dwight Eisenhower w telewizyjnej mowie pożegnalnej do narodu wygłoszonej w styczniu 1961 roku, u kresu jego drugiej kadencji jako prezydenta USA.
W tym przemówieniu pojęcie „kompleks militarno-zbrojeniowy” padło po raz pierwszy. Od tego czasu stało się ono ulubionym chłopcem do bicia różnej maści radykałów, pacyfistów i innych pięknoduchów. Często zapomina się jednak, że ów kompleks to nie tylko czołgi, karabiny i armaty nabywane przez rząd za pieniądze podatników, a potem za bezcen sprzedawane na złom. Efektem bezpośrednich i pośrednich wpływów kompleksu militarno-zbrojeniowego była również masowa produkcja penicyliny, energetyka atomowa, szybki rozwój lotnictwa cywilnego, komputery i wreszcie internet. Wszystko to pewnie i tak by się wydarzyło, ale z całą pewnością znacznie później.
Nie jest to pochwała wojny, ale wezwanie do chwili refleksji, bez ulegania uprzedzeniom. Michał Kopczyński, redaktor naczelny „Mówią wieki”
Magazyn Historyczny „Mówią wieki” ma już ponad 50 lat, można więc powiedzieć, że, choć to najstarsze pismo popularno-historyczne w Polsce, jesteśmy dopiero w wieku średnim, czyli - przyszłość przed nami. A za nami wieki dziejów powszechnych i rodzimych, ponieważ odmiennie od wielu pism zagranicznych nie zajmujemy się wyłącznie „historią krajową”. Tytuł pochodzi zresztą jeszcze sprzed II wojny światowej – tak nazywał się jeden z przedwojennych podręczników do historii. Nam przyswoiła go wybitna historyczka, prof. Maria Bogucka, pierwszy redaktor naczelny pisma stworzonego w roku 1958 przez grono warszawskich historyków. A za zadanie miał po prostu mówić prawdę, w formie przyswajalnej dla licznych u nas wielbicieli historii. Nad poziomem merytorycznym Magazynu czuwa Rada Redakcyjna złożona z samych świetnych nazwisk; prof.prof Andrzej Chwalba, Marcin Kula, Krzysztof Mikulski, Jacek Purchla, Andrzej Paczkowski, Henryk Samsonowicz, Jerzy Strzelczyk, Barbara Szacka, Janusz Tazbir, Wiesław Władyka
Przyszli historycy będą opisywać XX stulecie jako epokę szybkiego rozwoju gospodarczego i technicznego oraz będącego ich efektem nieznanego dotąd dobrobytu. Jednocześnie jednak będą o nim pisać jako o wieku wielkich wojen. W tym ostatnim ujęciu nie będzie chodziło o skumulowaną długość konfliktów zbrojnych, lecz o ich niszczycielską siłę, nieznaną dotąd ludzkości. Globalny zasięg wojen XX stulecia i ogrom zaangażowanych w nie sił wymuszał podporządkowanie całych gospodarek największych potęg ekonomicznych świata. O ile koniec wojny w 1918 roku oznaczał szybką demobilizację i powrót do normalności, o tyle po 1945 roku co prawda nastąpiła demobilizacja, ale o powrocie do stanu sprzed wojny nie mogło być mowy. Najcelniej ujął to Dwight Eisenhower w telewizyjnej mowie pożegnalnej do narodu wygłoszonej w styczniu 1961 roku, u kresu jego drugiej kadencji jako prezydenta USA.
W tym przemówieniu pojęcie „kompleks militarno-zbrojeniowy” padło po raz pierwszy. Od tego czasu stało się ono ulubionym chłopcem do bicia różnej maści radykałów, pacyfistów i innych pięknoduchów. Często zapomina się jednak, że ów kompleks to nie tylko czołgi, karabiny i armaty nabywane przez rząd za pieniądze podatników, a potem za bezcen sprzedawane na złom. Efektem bezpośrednich i pośrednich wpływów kompleksu militarno-zbrojeniowego była również masowa produkcja penicyliny, energetyka atomowa, szybki rozwój lotnictwa cywilnego, komputery i wreszcie internet. Wszystko to pewnie i tak by się wydarzyło, ale z całą pewnością znacznie później.
Nie jest to pochwała wojny, ale wezwanie do chwili refleksji, bez ulegania uprzedzeniom. Michał Kopczyński, redaktor naczelny „Mówią wieki”
Magazyn Historyczny „Mówią wieki” ma już ponad 50 lat, można więc powiedzieć, że, choć to najstarsze pismo popularno-historyczne w Polsce, jesteśmy dopiero w wieku średnim, czyli - przyszłość przed nami. A za nami wieki dziejów powszechnych i rodzimych, ponieważ odmiennie od wielu pism zagranicznych nie zajmujemy się wyłącznie „historią krajową”. Tytuł pochodzi zresztą jeszcze sprzed II wojny światowej – tak nazywał się jeden z przedwojennych podręczników do historii. Nam przyswoiła go wybitna historyczka, prof. Maria Bogucka, pierwszy redaktor naczelny pisma stworzonego w roku 1958 przez grono warszawskich historyków. A za zadanie miał po prostu mówić prawdę, w formie przyswajalnej dla licznych u nas wielbicieli historii. Nad poziomem merytorycznym Magazynu czuwa Rada Redakcyjna złożona z samych świetnych nazwisk; prof.prof Andrzej Chwalba, Marcin Kula, Krzysztof Mikulski, Jacek Purchla, Andrzej Paczkowski, Henryk Samsonowicz, Jerzy Strzelczyk, Barbara Szacka, Janusz Tazbir, Wiesław Władyka
